سفیر الحب

بکش اون دودِ تریاکت ، بمیر از دستِ تنهایی

تو شهر و کوچه و بازار ، بمون از چهره پیدایی

چراغِ خونه خاموشِ ، بیا دست از سرش بردار

یه شمعی واسه خندیدن ، به دستِ مادرت بسپار

تو خود خواهی تو بدبینی ، تو بد قولی تو بی دینی

چه بی رحمی ازاین کارت ، زغال و لوله می چینی

خودت خسته دلت مرده ،و خویشان زنده پندارند

همش غمخوارن از دنیات ، ازاین بودن چقد زارند

پدر می لرزه از سرما ، و مادر جون خطر کرده

دلش در فکر بدبختی ، به کویت چون سفر کرده

برادر لحظه ی شادی ، فراموش کرده انگاری

نمی خواد نام تو باشد ، به روی قاب دیواری

چشای خواهرت اشکِ ، از اون روزی که تو رفتی

سیاده کردی دل نازش ، به دودِ روغن و نفتی

همه دورند از این ماتم ، از این نام و نشونِ زشت

فنا کردی یه دنیا عشق ، به ویرانی کشیدی خشت

نه همسر داری از دنیا ، نه فرزندی نه دلبندی

تو معتادی تو فریادی ، شدی در زندگی دردی

بخند از سرنوشتت باز ، تو گور لوله تریاکت

کدوم نشعه تو رو بوسید ، بخند از زیور چاکت

اراده کن بیا تو دل ، و صبر آویزه ی گوشت

تمنا می کنم برگرد ، همین فرصت در آغوشت

اگه موندی گدایی رو ،  مسیرت مرگ و بیماری

بکن جامه ی مردی رو ، بپوش اون ذلّت و خواری

جاسم ثعلبی (حسّانی) 12/11/1392